Το Σάββατο απόγευμα την βρήκε σε μια στάση, κάπου στη Λεωφόρο Κηφισού, να περιμένει το λεωφορείο. Ένα μικρό ταξίδι μες στην πόλη. Με μια χάρτινη κούπα αχνιστό πράσινο τσάι με μελισσόχορτο και λεμόνι να της ζεσταίνει τα χέρια. Ένα απαλό αεράκι της ανακατεύει τα μαλλιά, ο ήλιος είναι έτοιμος να δύσει, το βλέμμα της στέκεται στη σειρά των στηλών της ΔΕΗ που χάνονται σε προοπτική στο βάθος της απέναντι όχθης του δρόμου. Οι μέρες τώρα πήραν να μεγαλώνουν. Μυρίζει την άνοιξη. Σκέφτεται πως και αυτό είναι, το δίχως άλλο, ευτυχία. Να κάθεσαι σε μια στάση λεωφορείου Σάββατο απόγευμα, σε μια άγνωστη γωνιά της πόλης, χωρίς καμία σκέψη να σε βαραίνει, με μια κούπα τσάι, και να περιμένεις το λεωφορείο και την άνοιξη.
Υπέροχο συμπέρασμα! Πράγματι, αυτό μπορεί και να ναι ευτυχία!
(με χαρά σε βρίσκω ξανά!)
🙂
(-:
καλώς σας ξαναβρίσκω!
Είναι όντως ευτυχία να έχεις κάτι να περιμένεις.
Ήρθαν ;
Το λεωφορείο στην ώρα του! Όσο για τη δεύτερη, είναι στο δρόμο νομίζω. Όπως και να’χει, εγώ φόρεσα το μάρτη μου και την περιμένω! (-: