Τα βράδια-κυρίως- που περπατώ την πόλη συλλογιέμαι διάφορα. Απόψε, ας πούμε, δεν έβαλα ούτε τα ακουστικά, ήθελα ν’ακούω τις σκέψεις μου και τους ήχους της πόλης αφιλτράριστους κι όχι εξωραϊσμένους μέσω μουσικής υπόκρουσης.
Τελευταία, από κουβέντες με φίλους, αλλά και από γενικότερη παρατήρηση της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, συμπεραίνω πόσος κόσμος πια μελαγχολεί κι αυτή η μελαγχολία αγγίζει ενίοτε και τα όρια της κατάθλιψης.
Συνάντησα τις προάλλες στο μετρό μια φίλη. Είχαμε να βρεθούμε κανα χρόνο, απ’το προπέρσινο καλοκαίρι που έτυχε να βρεθούμε στα ίδια νησιά. Χάρηκε, μ’αγκάλιασε, είπαμε γρήγορα-γρήγορα τα νέα μας, κατεβήκαμε μια στάση πριν την κανονική και στριμωχτήκαμε κάτω απ’την ομπρέλα μου για να περπατήσουμε το υπόλοιπο της κοινής μας διαδρομής. «Τι έκανες το καλοκαίρι, δε σε πέτυχα σε κανένα νησί!», της είπα χαριτολογώντας. «Το καλοκαίρι πέρασα μια μίνι κατάθλιψη, ήμουνα μέσα στο σπίτι κι έκλαιγα συνέχεια.» Ομολογώ πως όταν έκανα την ερώτηση, δεν ήταν αυτή η απάντηση που περίμενα. Ύστερα η συζήτηση ελάφρυνε, λίγο πριν χωρίσουν οι δρόμοι μας, «όλα καλά θα πάνε», της είπα. Γέλασε και μου’πε «πάντα η ίδια!».
Κάμποσες μέρες πριν, σε κουβέντα με έναν φίλο στο θέατρο, περιμένοντας να ξεκινήσει η παράσταση, εξέφρασα περίπου την ίδια γνώμη: «όλα καλά θα πάνε». Κι όταν με ρώτησε πώς γίνεται να είμαι τόσο αισιόδοξη, κι απάντησα πως δεν είναι κάποια ιδιότητα με την οποία γεννιέσαι και πως θέλει δουλειά, «μπα», μου απάντησε, «εσένα είναι στο dna σου».
Δεν ξέρω τι καθιστά έναν άνθρωπο αισιόδοξο. Νιώθω μερικές φορές πως ίσως ο θετικά σκεπτόμενος άνθρωπος αντιμετωπίζεται από κάποιους και ως γραφικός, στην στραπατσαρισμένη εποχή που ζούμε. Λες και έχουμε τόσο εθιστεί στο σκοτάδι που η χαρά έχει καταντήσει κάτι σαν υπερδύναμη ή σαν κάτι που αφορά μόνο όποιον δεν έχει προβλήματα (και υπάρχει αυτός ο άνθρωπος; ). Εκείνο που ξέρω είναι ότι η ευτυχία δεν είναι μια πάγια κατάσταση, δεν είναι κάτι που έρχεται και μας βρίσκει και σίγουρα δεν είναι κάτι που διαρκεί επ’αόριστον. Αντιθέτως, πρέπει να την ανακαλύπτουμε, μάλλον να την εφευρίσκουμε, καθημερινά. Δεν είναι εύκολο, θέλει προσπάθεια, κόπο στην αρχή, όμως αν μάθεις να το κάνεις, δεν το ξεχνάς μετά ποτέ, γίνεται κάπως αυτόματα. Έτσι νομίζω, τουλάχιστον.
Μετά επιτάχυνα το βήμα κι έβαλα ραδιόφωνο. Γιατί ούτε και πολλή σκέψη χρειάζεται, θαρρώ.
[*Η φωτογραφία από την ταινία Her, του Spike Jonze]
κόκκινα παπούτσια 