αυτό το πλοίο που όλο φτάνει

«Τώρα δεν είμαι τίποτα άλλο παρά συλλαβές. Άχρηστες συλλαβές που δεν οδηγούν ποτέ σε λέξεις.

Δεν γράφω πια. Γράφομαι.»

Σήμερα στο δρόμο προς τη δουλειά, ξαναδιαβάζοντας μετά από χρόνια τον Σταυρόπουλο, ήταν σαν να βρήκα την απάντηση στην προχθεσινή ερώτηση του Κ.
«πώς και δε γράφεις πια;»
Παλιότερα συνήθιζα να λέω πως αν δε γράφω τόσο συχνά, είναι ίσως γιατί ζω περισσότερο. Τώρα, που γράφω αυτές τις αράδες, δεν είμαι και τόσο σίγουρη ότι είναι όντως έτσι.
Τελευταία τελώ σε κατάσταση διαρκούς αναμονής. Έχω μια έντονη και διαρκή προσμονή βραχυπρόθεσμα για το (κάθε) επόμενο σαββατοκύριακο, μεσοπρόθεσμα για το επόμενο τριήμερο, μακροπρόθεσμα για τις διακοπές.
Ο χωροχρόνος μοιάζει να κινείται σε ευθεία γραμμή με διάσπαρτες ημερομηνίες-ορόσημα, κάποτε και εμπόδια που πρέπει να υπερκεραστούν. Νιώθω σαν να κινούμαι στην SuperMario Land, κάθε βδομάδα είναι και μια νέα πίστα, κι εγώ πασχίζω να μαζέψω ζωές και να τερματίσω όσο γίνεται πιο αλώβητη αυτή την αναμονή. Διανύοντας τις τελευταίες πίστες τα εμπόδια μοιάζουν να αυξάνονται, το ίδιο όμως και το πείσμα μου να τα καταφέρω.
Φτάνοντας στο τέλος θα αναβοσβήνει με μεγάλα νέον γράμματα η επιγραφή: Let’s save pessimism for better times και στο φινάλε δε θα με περιμένει η πριγκίπισσα του Mario, αλλά αυτό το πλοίο που όλο φτάνει, η αδημονία θα’χει εκλείψει, θα είναι Αύγουστος, ο χρόνος θα διαστέλλεται αέναα και το βέλος του θα δείχνει προς μια ολοένα μειούμενη εντροπία.
Μέχρι τότε παίρνω βαθιές ανάσες και κάνω resume, έχοντας το βλέμμα συνεχώς στραμμένο σ’αυτή τη στιγμή ενός Αυγούστου που μοιάζει να ανακυκλώνεται στο διηνεκές.

 

*τίτλος-μουσικό χαλί το ομώνυμο τραγούδι του Παύλου Παυλίδη.